Αγκώνας

Έξω επικονδυλίτιδα

Η έξω επικονδυλίτιδα ή αλλιώς «Αγκώνας του τενίστα» αποτελεί σύνδρομο υπέρχρησης. Είναι τενοντοπάθεια των εκτεινόντων μυών του καρπού που εκδηλώνεται με πόνο στην έξω πλευρά του αγκώνα κοντά στον έξω βραχιόνιο επικόνδυλο.
Ο πόνος εκλύεται με τις κινήσεις της ίδιας της άρθρωσης, τις στροφές του αντιβραχίου και την έκταση του καρπού και των δακτύλων. Ιδιαίτερα ο ασθενής πονάει κατά την άρση αντικειμένων και όταν κάνει χειραψία.
Η διάγνωση τίθεται σχετικά εύκολα από τον γιατρό με την κλινική εξέταση. Ωστόσο, η μαγνητική τομογραφία μπορεί να επιβεβαιώσει την πάθηση. Η κύρια επαναλαμβανόμενη κίνηση του άνω άκρου που προκαλεί έξω επικονδυλίτιδα είναι η έκταση του καρπού.

Το 50% των ατόμων που ασχολούνται με επαγγέλματα που σχετίζονται με σφίξιμο των χεριών κι έκταση του καρπού όπως επίσης αυτοί που ασχολούνται με αθλήματα της ρακέτας θα εμφανίσουν έστω μια φορά στη ζωή τους κλινική εικόνα έξω επικονδυλίτιδας. Οι συνήθεις ηλικίες είναι 35-50 ετών. Οι άνδρες προσβάλλονται συχνότερα από τις γυναίκες.
Η έξω επικονδυλίτιδα οφείλεται σε υπέρχρηση του άνω άκρου με επαναλαμβανόμενη έκταση του καρπού και στροφικών κινήσεων του αντιβραχίου, στην έλλειψη επαρκούς μυϊκής ισχύος των εκτεινόντων μυών του καρπού, στην αύξηση της έντασης της δραστηριότητας και στη λάθος τεχνική της, όταν συνυπάρχουν παθήσεις της ωμικής ζώνης, όταν συνυπάρχουν παθολογικά νοσήματα (υποσιτισμός, παχυσαρκία, σακχαρώδης διαβήτης, υπερχοληστεριναιμία, αρτηριακή υπέρταση), σε όγκους.

Έσω επικονδυλίτιδα

Η έσω επικονδυλίτιδα είναι λιγότερη συχνή από την έξω (περίπου 10 φορές). Η κλινική εικόνα και τα χαρακτηριστικά της πάθησης είναι ίδια με αυτά του αγκώνα του τενίστα με τη διαφορά ότι τα κλινικά συμπτώματα εντοπίζονται στην έσω πλευρά του αγκώνα και ότι εμπλέκονται οι καμπτήρες μύες του καρπού και των δακτύλων αντί των εκτεινόντων.
Η αντιμετώπιση είναι ίδια με αυτήν της έξω επικονδυλίτιδας.

Ορογονοθυλακίτιδα του ωλεκράνου

Είναι η συχνότερη ορογονοθυλακίτιδα της περιοχής του αγκώνα. Χαρακτηριστικό της πάθησης είναι η διόγκωση του ορογόνου θύλακου του ωλεκράνου και μπορεί να οφείλεται σε ουρική ή ρευματοειδή αρθρίτιδα ή να είναι τραυματικής αιτιολογίας. Το περιεχόμενο του θυλάκου είναι λεπτόρρευστο υγρό και εάν επιμολυνθεί τότε μπορεί ο θύλακος να γίνει επώδυνος κι ερυθρός.

Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων η αντιμετώπιση είναι συντηρητική. Σε χρόνιες περιπτώσεις που χαρακτηρίζονται από υποτροπές και είναι ενοχλητικές για τον ασθενή, συνιστάται χειρουργική θεραπεία.

Βλαισός αγκώνας

Η φυσιολογική γωνία βλαισότητας του αγκώνα είναι 10-15 μοίρες. Μεγαλύτερη γωνία θεωρείται βλαισός αγκώνας και διαπιστώνεται κατά την κλινική εξέταση όταν ο ασθενής τοποθετήσει πάνω στο τραπέζι τα άνω άκρα του με τους αγκώνες σε έκταση και τα αντιβράχια σε υπτιασμό. Η πιο συχνή αιτία του βλαισού αγκώνα είναι η ψευδάρθρωση κατάγματος του έξω βραχιονίου κονδύλου ή η συγγενής δυσπλασία του.

Οι ασθενείς μπορεί να είναι ασυμπτωματικοί. Όμως πολύ συχνή είναι η επιπλοκή από το ωλένιο νεύρο, του οπίου η τάση μπορεί να δίνει συμπτώματα. Εάν οι παραμορφώσεις είναι μεγάλες ή υπάρχει ψευδάρθρωση του κατάγματος του έξω βραχιόνιου κονδύλου τότε η αντιμετώπιση είναι χειρουργική. Επίσης, εάν υπάρχουν συμπτώματα από το ωλένιο νεύρο, τότε συνιστάται χειρουργική απελευθέρωσή του.

Ραιβός αγκώνας

Η παραμόρφωση είναι εμφανής με τα άνω άκρα του ασθενούς αν στο εξεταστικό τραπέζι με τους αγκώνες σε έκταση και τα αντιβράχια υπτιασμό. Η πιο συχνή αιτία είναι η ψευδάρθρωση ή η πώρωση σε πλημμελή του υπερκονδύλιου κατάγματος του βραχιονίου. Η παραμόρφωση μπορεί να διορθωθεί μόνο με χειρουργείο.

Ελεύθερα σώματα στη άρθρωση του αγκώνα

Τα συνηθέστερα αίτια της ύπαρξης οστεοχόνδρινων σωμάτων στον αγκώνα είναι το τραύμα (οστεοχόνδρινο κάταγμα), η διαχωριστική οστεοχονδρίτιδα, η υμενική οστεοχονδρομάτωση, η οστεοαρθρίτιδα (αποσπαστικό τμήμα του οστεόφυτου) και οστεονέκρωση. Ο ασθενής εμφανίζει κλινικά κυρίως πόνο, περιορισμό του εύρους κίνησης της άρθρωσης, μπλοκάρισμα (block) του αγκώνα ενώ σπάνια είναι δυνατόν να ψηλαφάται το ελεύθερο σώμα.

Η θεραπεία εκλογής είναι η χειρουργική.

Οστεοαρθρίτιδα του αγκώνα

Η οστεοαρθρίτιδα του αγκώνα μπορεί να είναι είτε ιδιοπαθής (σπάνια, εμφανίζεται σε ασθενείς άνω των 50-60 ετών) είτε δευτεροπαθής (συχνή) μετά από κατάγματα, εξαρθρήματα ή διαχωριστική οστεοχονδρίτιδα.
Ο ασθενής αναφέρει πόνο ιδιαίτερα κατά τις κινήσεις της άρθρωσης. Υπάρχει περιορισμός στην κάμψη και στην έκταση, κριγμός ενώ μπορεί να υπάρχει η αίσθηση μπλοκαρίσματος του αγκώνα σε περίπτωση απόσπασης κάποιου οστεοχόνδρινου τμήματος. Επιπλέον, μπορεί να υπάρχουν συμπτώματα ωλένιας νευρίτιδας. Ο ακτινολογικός έλεγχος μαζί με την κλινική εξέταση βοηθάει στη διάγνωση της πάθησης.

Η αντιμετώπιση της οστεοαρθρίτιδας του αγκώνα είναι είτε συντηρητική είτε χειρουργική και θα εξαρτηθεί από τη βαρύτητα της πάθησης, τη λειτουργικότητα της άρθρωσης και τις απαιτήσεις του ασθενούς για το ποια θεραπεία θα ακολουθήσουμε.

Δυσκαμψία του αγκώνα

Η δυσκαμψία του αγκώνα είναι μία δυσάρεστη κατάσταση για τον ασθενή ιδιαίτερα εάν τον περιορίζει στις καθημερινές του δραστηριότητες και γενικά στη ρουτίνα του, δημιουργώντας έτσι λειτουργικά προβλήματα.
Στα αίτια που προκαλούν δυσκαμψία του αγκώνα ανήκουν η συνοστέωση της άνω κερκιδο-ωλενικής άρθρωσης, η αρθρογρύπωση, ο οστεοαρθρίτιδα, η ρευματοειδής αρθρίτιδα, η μετατραυματική αρθρίτιδα, η ετερότοπη οστεοποίηση, η σηπτική αρθρίτιδα, η παρατεταμένη ακινητοποίηση του αγκώνα.

Η πιο συχνή αιτία δυσκαμψίας από τις παραπάνω που θα συναντήσει ο ορθοπαιδικός, είναι η παρατεταμένη ακινητοποίηση του αγκώνα μετά από τραύμα (είτε συντηρητική αντιμετώπιση είτε χειρουργείο). Αυτό συμβαίνει γιατί γενικά η άρθρωση του αγκώνα είναι επιρρεπής σε μετατραυματική δυσκαμψία.

Η πρώτη θεραπευτική επιλογή για τον γιατρό είναι η πρόληψη και περιλαμβάνει την ακινητοποίηση του αγκώνα για μικρό χρονικό διάστημα καθώς κι ένα ασκησιολόγιο, το οποίο συνοδεύεται από φυσικοθεραπεία. Σε περίπτωση αποτυχίας των συντηρητικών μεθόδων, η χειρουργική αποκατάσταση αποτελεί τη μοναδική επιλογή.

Ωλένια νευρίτιδα

Η ωλένια νευρίτιδα είναι πολύ συχνή πάθηση και γενικά αποτελεί ένα από τα συχνότερα σύνδρομα παγίδευσης νεύρου στο άνω άκρο. Πιο συγκεκριμένα, η ωλένια νευρίτιδα αποκαλείται και σύνδρομο του ωλένιου σωλήνα του αγκώνα και χαρακτηρίζεται από την παγίδευση & βλάβη του ωλένιου νεύρου στον αγκώνα, καθώς αυτό διέρχεται από τον ωλένιο σωλήνα. Οι άνδρες προσβάλλονται συχνότερα από ότι οι γυναίκες.

Η πίεση του ωλένιου νεύρου μπορεί να οφείλεται στις εξής καταστάσεις: παρατεταμένη εξωτερική πίεση του ωλένιου νεύρου, παλαιό κάταγμα ή εξάρθρημα του αγκώνα, παρατεταμένη κάμψη του αγκώνα, παραμορφωμένος βλαισός αγκώνας, εξοστώσεις στην περιοχή του αγκώνα, όγκοι του ωλένιου νεύρου.

Κλινικά ο ασθενής στα αρχικά στάδια νιώθει πόνο στην ωλένια πλευρά του αντιβραχίου και στα δύο τελευταία δάκτυλα του χεριού του (παράμεσο & μικρό δάκτυλο). Σε πιο προχωρημένα στάδια ο ασθενής εμφανίζει πάρεση και υπαισθησία στην περιοχή κατανομής του ωλένιου νεύρου, γαμψοδακτυλία και αδυναμία σύλληψης αντικειμένων. Η διάγνωση τίθεται με την κλινική εξέταση, την κλινική εικόνα του ασθενούς και με ηλεκτρομυογράφημα.

Η συντηρητική θεραπεία εφαρμόζεται στα ελαφρά περιστατικά με ποσοστό επιτυχίας περίπου στο 50-60%. Στις επίμονες όμως ή υποτροπιάζουσες περιπτώσεις, στις οποίες υπάρχει υπαισθησία και μυική αδυναμία, εφαρμόζεται χειρουργική θεραπεία.